Biedrusko - zarys dziejów
Opracowane na podstawie "Informator - roczna odprawa szkoleniowa szefa WRiA SG WP"

 

Biedrusko ma bogatą hisorię sięgającą końca XIV wieku, kiedy to jeszcze to występowało pod nazwą Besdrofsko.

Przez wieki różni tu byli gospodarze i właściciele, co zresztą było powodem rozmaitych waśni. Sytuacja stabilizuje sie od 1518r. kiedy to grunty dostają się we władanie klasztoru Cystersek w Owińskach. Tak zostaje przez następne trzysta lat.

Nowy rozdział w historii Biedruska wiąże się z rozbiorami Polski i niemiecką rodziną Treskov. Po utworzeniu Prus Południowych i konfiskacie majątków kościelnych w 1797 r. właścicielem Biedruska zostaje Otto Sigmunt von Treskov - pruski porucznik kawalerii w stanie spoczynku. Na najbliższe 107 lat Biedrusko pozostaje w rękach tej rodziny. W 1877 r syn właściciela, Albert Otton Maksymilian rozpoczyna prace przy budowie rezydencji. Pałac, w którym zamieszkał w 1881 r. jest okazałą rezydencją ustyowaną malowniczo w powstałym, także w tym okresie, parku krajobrazowym.

Natomiast od 1904 roku gospodarzami zarówno Biedruska, jak i pobliskich terenów jest armia pruska, po zakupieniu majątku od rodziny Treskov, wojskowi przemianowują Biedrusko na Weissenburg. Na pobliskich terenach utworzony zostaje obóz ćwiczeń, bowiem uznano, że są tu idealne wręcz warunki do szkolenia bojowego, a także do jazdy konnej, sam pałac staje się kwaterą główną komendanta obozu.

Od 1918 roku, w wyniku powstańczego zrywu, pruskie wojsko zostaje zmuszone do opuszczenia Biedruska, kiedy Wielkopolska znalazła się w granicach Rzeczypospolitej Polskiej, obszar ten przejęło Wojsko Polskie. Najczęściej korzystają z poligonu oddziały 14 Dywizji Piechoty, które m.in. przeprowadzają w Biedrusku ćwiczenia pokazowe dla delegacji zagranicznych.

W 1923 roku odbyły się tu dwudniowe ćwiczenia - natarcie pułku z ostrym strzelaniem na sliny ośrodek oporu nieprzyjaciela. Obserwujący je Francuz płk. M. Faury - dyrektor naukowy Wyższej Szkoły Wojennej był pełen uznania dla polskich żołnierzy.

Wielokrotnie cytowano też jego słowa, iż "piechota polska pieści się z terenem", którymi chciał podkreślić znakomite wykorzystanie naturalnych uwarunkowań terenu. W 1924 r. przeprowadzono w Biedrusku kolejne ćwiczenia pokazowe dla attache państw obcych. W 1930 r. gościli tu oficerowie holenderscy. Przebywał tu także z wizytą król rumuński Karol II.

W okresie międzywojennym poligon w Biedrusku wykorzystywany był także jako teren prób nowego sprzętu wojskowego. Tu sprawdzano wartość bojową francuskiego saochodu pancernego na podwoziu Citroen-Kegresse. Weryfikowano także włoskie armaty 75 mm oraz czołgi Renault M 1917 FT. W Biedrusku wypróbowywyano także polski sprzęt bojowy.

W 1938 r. rozpoczyna się ostatni rozdział międzywojennej historii Biedruska. Od tego lata stacjonuje tu 7 Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskiej Brygady Kawalerii dowodzonej przez gen. bryg. dr Romana Abrahama. Pod koniec sierpnia 1939 r. pułk dowodzony przez Stanisława Królickiego wyrusza z Biedruska na wojnę obronną.